اندازه‌گیری قدمتی به اندازه تاریخ دارد و زندگی انسان با تکامل و پیشرفت تکنولوژی توسعه یافته و هم‌زمان با آن استانداردها شکل گرفته و استانداردهای طول که از اولین استانداردهاست، تغییر و تکامل یافته است. از دیرباز، بشر برای اندازه‌گیری طول از ابزارهای قابل دسترس، که طبعاً این وسایل می‌توانند اعضای بدن انسان باشند، استفاده می‌نموده است. از جمله این ابزارها می‌توان به طول پا، قدم، وجب، پهنای چهار انگشت، فاصله نوک انگشت وسط تا آرنج، و فاصله نوک بینی تا سر انگشت دست اشاره کرد. معمولاً مقدار شاخص‌های فوق بر اساس طول اعضای بدن پادشاهان و حاکمان انتخاب می‌شده، که با تغییر حکومت‌ها در اثر جنگ‌ها و سایر عوامل و ایجاد پادشاهی‌ها و حکومت‌های جدید، نوع شاخص‌ها و مقدار آن‌ها تغییر یافته است. همچنین، با توجه به توسعه و گوناگونی جمعیت‌ها و کشورها، واحدهای اندازه‌گیری طول ثابت نمانده و متعدد شده‌اند.
دستگاه یکاه‌های متریک از متداول‌ترین دستگاه‌های اندازه‌گیری است که اکثر کشورهای دنیا از آن استفاده می‌کنند. مشخصه بارز این سیستم داده‌محور بودن آن است، به این معنی که در تبدیل واحدها هیچ مقداری از بین نمی‌رود و اشتباهات آن نیز کمتر است و نمایش آن می‌تواند به صورت خطی باشد، نه کسری و چنانچه کسری باشد، مخرج آن به صورت مضرب عدد ده نوشته می‌شود. همچنین واحد اصلی طول در دستگاه یکاه‌های متریک، متر است که با مضرب ده قابل تبدیل به یکاه‌های بزرگ‌تر و کوچک‌تر است.
تاکنون تعاریف مختلفی برای متر استاندارد ارائه شده است؛ در سال 1971 میلادی، متر بر مبنای طول نصف الانهار کره زمین که از پاریس می‌گذشت تعریف شد. در سال 1889 میلادی، منشوری با مقطع X و از جنس آلیاژ پلاتین ایریدیوم ساخته و به نام متر مبنا شناخته شد و در اولین کنفرانس اوزان و مقادیر مورد تصویب قرار گرفت. متر مبنا هنوز هم در موزه لوور فرانسه نگهداری می‌شود.
